Forum Marilyn Monroe


Strefa czasowa: UTC + 1


Teraz jest 28 marca 2024, o 17:54



Utwórz nowy wątek Odpowiedz w wątku  [ Posty: 16 ]  Przejdź na stronę 1, 2  Następna strona
Autor Wiadomość
 Tytuł: Vivien Leigh
PostNapisane: 9 lutego 2016, o 14:02 
Legenda kina
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 10 września 2015, o 16:43
Posty: 1654
Obrazek

Vivien Leigh, ur. 5 listopada 1913, zm. 8 lipca 1967 – brytyjska aktorka teatralna i filmowa, dwukrotna laureatka Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za kreacje Scarlett O’Hary w Przeminęło z wiatrem (1939) i Blanche DuBois w filmowej adaptacji Tramwaju zwanego pożądaniem (1951), rolę, w którą wcielała się także na deskach londyńskiego West Endu. Otrzymała również nagrodę Tony za udział w broadwayowskiej wersji Towarzysza.

Obrazek

Po ukończeniu edukacji w szkole teatralnej Leigh zagrała niewielkie role w czterech filmach z 1935 roku. Już dwa lata później zagrała główną postać żeńską w Wyspie w płomieniach (1937). Ceniono ją za ponadprzeciętną urodę, przez co sama Leigh uważała, że jej zdolności aktorskie nie są odpowiednio doceniane. Pomimo sławy i popularności zdobytych dzięki filmom, była przede wszystkim aktorką teatralną. W trakcie 30-letniej kariery zagrała w licznych i różnorodnych rolach: od bohaterek komedii Noëla Cowarda i George’a Bernarda Shawa do klasycznych, szekspirowskich heroin takich jak Ofelia, Kleopatra, Julia czy Lady Makbet. Pod koniec życia wcielała się w postacie charakterystyczne w kilku filmach.

Obrazek

Leigh często współpracowała ze swoim drugim mężem, Laurence'em Olivierem, którego żoną była od 1940 do 1960 roku. Razem występowali w wielu filmach i przedstawieniach teatralnych, których reżyserem był często sam Olivier. Przez większość dorosłego życia cierpiała na cyklofrenię. Zyskała reputację osoby, z którą trudno się współpracuje, wskutek czego w jej karierze zdarzały się okresy zastoju. Od połowy lat 40. XX wieku doznawała powtarzających się napadów przewlekłej gruźlicy, która ostatecznie przyczyniła się do jej śmierci w wieku 53 lat. W 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy uznał ją za szesnastą najlepszą aktorkę w historii kinematografii amerykańskiej.

Obrazek

Urodziła się jako Vivian Mary Hartley w kampusie St. Paul's School w Dardżyling, leżącym wówczas w Indiach Brytyjskich. Była jedynym dzieckiem angielskiego oficera Ernesta Hartleya, służącego w Kawalerii Indyjskiej, i jego żony, Gertrude Mary Frances (z domu Yackjee; 1888–1972), głęboko wierzącej katoliczki, mającej irlandzkie i armeńskie korzenie. Rodzice Leigh pobrali się w 1912 roku w londyńskiej dzielnicy Kensington.

W 1917 roku Ernesta Hartleya przeniesiono do Bangalore, podczas gdy Gertrude i Vivian zamieszkały w Utakamand. Młoda Vivian zadebiutowała jako aktorka w wieku trzech lat, recytując rymowankę „Little Bo Peep” dla amatorskiego koła teatralnego, do którego należała jej matka. Gertrude Hartley zaszczepiła w córce szacunek do literatury, zaznajamiając ją z dziełami Hansa Christiana Andersena, Lewisa Carrolla i Rudyarda Kiplinga, mitologią grecką i folklorem Indii. W wieku sześciu lat Vivian Hartley została wysłana przez matkę do katolickiej szkoły z internatem dla dziewcząt Convent of the Sacred Heart (obecnie funkcjonującym pod nazwą Woldingham School) w Roehampton, w południowo-zachodniej części Londynu. To tam jedną z jej przyjaciółek została przyszła aktorka, o dwa lata od niej starsza Maureen O'Sullivan, której wyjawiła swoje pragnienie zostania „wielką aktorką” w przyszłości. Ojciec Vivian wypisał ją z tej szkoły, a następnie rodzina Hartleyów wyruszyła w podróż po Europie. Swoją edukację Vivian kontynuowała w szkołach w państwach, w których aktualnie przebywała jej rodzina. W 1931 roku Hartleyowie powrócili do Wielkiej Brytanii. Po seansie filmu z udziałem O'Sullivan oświadczyła rodzicom zamiar zostania aktorką. Ojciec zapisał ją do Royal Academy of Dramatic Art (RADA) w Londynie.

Obrazek

W 1931 roku Vivian Hartley poznała Herberta Leigh Holmana, znanego jako Leigh Holman, starszego od niej o trzynaście lat adwokata. Pomimo jego niechęci wobec „ludzi teatru”, pobrali się 20 grudnia 1932 roku. Przerwała studia na RADA. 12 października 1933 roku w Londynie wydała na świat córkę Suzanne, późniejszą żonę Robina Farringtona, któremu urodziła trójkę dzieci.

Przyjaciele Leigh zachęcili ją do przyjęcia epizodycznej roli w filmie Things Are Looking Up, który był jej debiutem na dużym ekranie. Wynajęła agenta, Johna Gliddona, który uważał, że imię i nazwisko „Vivian Holman” nie jest odpowiednie dla aktorki. Po odrzuceniu jego propozycji, „April Morn”, przyjęła „Vivien Leigh” jako swój pseudonim artystyczny, zapożyczając nazwisko od drugiego imienia męża i równocześnie zmieniając pisownię imienia z „a” na „e”. Gliddon polecił ją Alexanderowi Kordzie, lecz ten uznał, że Leigh nie posiada potencjału do grania w filmach. Tymczasem udało jej się wystąpić w sztuce Maska cnoty w 1935 roku, za którą zebrała niezwykle pochlebne recenzje, zaczęła udzielać wywiadów, a jej osoba stała się tematem artykułów prasowych. W jednej z nich reporter „Daily Express” dostrzegł „błyskawiczną zmianę na jej twarzy” – była to pierwsza publiczna wzmianka o jej nagłych zmianach w nastroju, które z czasem stało się cechą charakterystyczną Leigh. John Betjeman opisał ją jako „esencję angielskiej młodości”. Korda był widzem na premierowym spektaklu, szybko przyznał się do popełnienia błędu i podpisał z nią umowę na występy w jego filmach. Leigh kontynuowała występy w przedstawieniu, lecz gdy Korda przeniósł ją do większego teatru, aktorka nie była w stanie odpowiednio emitować głosu, by objąć liczniejszą widownię i wkrótce później sztukę zdjęto z afisza. Sama Leigh miała mieszane odczucia wobec nagle zdobytej sławy, uznania ze strony krytyków i związanej z tym presji, na którą nie była przygotowana.

Obrazek

Laurence Olivier widział Leigh w Masce cnoty i był pod wrażeniem jej występu. Niedługo później złożył jej gratulacje i zostali przyjaciółmi. Olivier i Leigh nawiązali romans na planie filmu Wyspa w płomieniach (1937), w którym zagrali parę kochanków. Olivier był wówczas mężem aktorki Jill Esmond. W tym okresie Leigh przeczytała napisaną przez Margaret Mitchell powieść Przeminęło z wiatrem i poleciła swojemu amerykańskiemu agentowi, by zaproponował jej kandydaturę Davidowi O. Selznickowi do obsadzenia roli Scarlett O’Hary w planowanej przez niego filmowej adaptacji. W jednym z wywiadów wyznała, że „widzi siebie w roli Scarlett O’Hary”; recenzentka filmowa C. A. Lejeune z „The Observer” wspominała po latach rozmowę z tego okresu, w którym Leigh wprawiła ją w zdumienie, oświadczając, że „Olivier nie zagra Rhetta Butlera, ale ja zagram Scarlett O’Harę. Uzbrój się w cierpliwość”.

Pomimo stosunkowo niewielkiego doświadczenia wybrano ją do zagrania roli Ofelii u boku Oliviera w Hamlecie wystawianym w duńskim Elsynorze. Olivier wspominał później o incydencie nagłej zmiany nastroju u Leigh w trakcie przygotowań przed rozpoczęciem inscenizacji. Bez żadnego powodu zaczęła krzyczeć na niego, potem nagle umilkła i utkwiła wzrok w przestrzeni. Sam spektakl obył się bez problemów. Następnego dnia zachowywała się normalnie i zupełnie nie pamiętała tego zajścia. Był to pierwszy raz, kiedy Olivier był świadkiem takiego zachowania z jej strony. Zamieszkali razem mimo tego, że ich małżonkowie odrzucili propozycje rozwodu. Ze względu na zasady moralne funkcjonujące w środowisku filmowym ich związek utrzymywano z dala od opinii publicznej. Leigh wystąpiła z Robertem Taylorem, Lionelem Barrymorem i Maureen O'Sullivan w zrealizowanym w brytyjskim oddziale hollywoodzkiej wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer filmie pt. Jankes w Oksfordzie (1938), pierwszym obrazie w jej dorobku, który został zauważony w Stanach Zjednoczonych. W trakcie produkcji zyskała opinię nierozsądnej osoby, z którą trudno się współpracuje; Korda polecił jej agentowi ostrzec ją, że jej umowa może nie zostać przedłużona, jeśli aktorka nie poprawi swojego zachowania. Jej następnym filmem był Zaułek św. Marcina (1938) u boku Charlesa Laughtona i Rexa Harrisona.

Pomimo sukcesów osiąganych w Wielkiej Brytanii Olivier bezskutecznie próbował zaistnieć na amerykańskim przemyśle filmowym, gdzie wciąż pozostawał nieznany. Szansa na zmianę tej sytuacji nadarzyła się wraz z propozycją zagrania roli Heathcliffa w szykowanej przez Samuela Goldwyna produkcji Wichrowych wzgórz (1939). Olivier udał się do Hollywood, zostawiając Leigh w Londynie. Goldwyn i reżyser filmu, William Wyler, oferowali jej drugoplanową rolę Izabeli; lecz odmówiła, gdyż interesowała ją jedynie rola Katarzyny, którą otrzymała Merle Oberon.

Obrazek

W Hollywood trwało wówczas szeroko komentowane i nagłaśniane w mediach poszukiwanie odpowiedniej aktorki do roli Scarlett O’Hary w produkowanym przez Davida O. Selznicka dziele Przeminęło z wiatrem (1939). Amerykański agent Leigh był zarazem reprezentantem na Londyn agencji Myrona Selznicka, brata Davida. W lutym 1938 roku Leigh zapytała, czy mogłaby zagrać Scarlett O’Harę. Selznick, który w tym samym miesiącu obejrzał jej występy w Wyspie w płomieniach i Jankesie w Oksfordzie, uznał, że wypadła świetnie, lecz nie pasuje do roli O’Hary, gdyż była „zbyt brytyjska”. Leigh wybrała się do Los Angeles, aby być z Olivierem i osobiście spróbować przekonać Selznicka, że nadaje się do tej roli. Gdy Myron Selznick, który równocześnie był reprezentantem Oliviera, spotkał Leigh, poczuł, że aktorka posiadała niezbędne atrybuty, których poszukiwał jego brat. Według legendy, Myron Selznick przyprowadził Leigh i Oliviera na plan zdjęciowy, gdzie akurat kręcono scenę płonącej Atlanty, i przedstawił Leigh swojemu bratu, mówiąc: „Cześć, geniuszu! Poznaj swoją Scarlett O’Hara”. Następnego dnia Leigh przeczytała dla niego scenę i wzięła udział w zdjęciach próbnych. Następnie Selznick wysłał notatkę do swojej żony: „Ona [Leigh] jest czarnym koniem w tym wyścigu. Wygląda cholernie dobrze. Tylko dla twoich oczu: zostały jedynie Paulette Goddard, Jean Arthur, Joan Bennett i Vivien Leigh”. Reżyser obrazu, George Cukor, przyznał mu rację i pochwalił „niesamowite rozhukanie” u Leigh; wkrótce później potwierdzono jej angaż do roli Scarlett O’Hary.

Powstawanie zdjęć do filmu okazało się dla niej trudnym przeżyciem. Cukora szybko zwolniono, zastępując go Victorem Flemingiem, z którym często się spierała. Wraz z Olivią de Havilland potajemnie nocami i w weekendy spotykały się z Cukorem i prosiły go o porady w sprawie tego, jak mają odgrywać swoje role. Na planie zaprzyjaźniła się z odtwórcą roli Rhetta Butlera, Clarkiem Gable'em i jego żoną, Carole Lombard, a także Olivią de Havilland; jednakże kłóciła się z Anglikiem Lesliem Howardem, z którym musiała zagrać kilka emocjonalnych scen. Niekiedy wymagano od niej pracy przez siedem dni w tygodniu, często do późnych godzin nocnych, co potęgowało jej ból wywołany tęsknotą za pracującym w Nowym Jorku Olivierem. W rozmowie telefonicznej z nim wyznała: „Kotku, mój kotku! Jak ja nie znoszę grania w filmach! Nie cierpię, nie cierpię i nigdy więcej już nie zagram w żadnym filmie!”.

Obrazek

W wydanej w 2005 roku biografii Oliviera, Olivia de Havilland zaprzeczyła stawianym Leigh zarzutom o zachowania maniakalne podczas powstawania Przeminęło z wiatrem: „Vivien była nienagannie profesjonalna, nienagannie zdyscyplinowana na planie Przeminęło z wiatrem. Martwiły ją dwie rzeczy: dawanie z siebie wszystko w skrajnie wymagającej roli i rozstanie z Larrym [Olivierem], który przebywał w Nowym Jorku”.

Przeminęło z wiatrem przyniosło Leigh natychmiastową sławę i zainteresowanie; lecz często cytowano jej słowa: „nie jestem gwiazdą filmową – jestem aktorką. Bycie jedynie gwiazdą filmową to takie nieprawdziwe życie, dla sztucznych wartości i dla taniego rozgłosu. Aktorki przez długi czas mają co robić i zawsze są wspaniałe role do zagrania”. Film zdobył dziesięć nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej, w tym dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej dla Leigh, która wygrała też New York Film Critics Circle Award for Best Actress.

Obrazek

W lutym 1940 roku Jill Esmond zgodziła się na rozwód z Olivierem, a Leigh Holman na rozwiązanie małżeństwa z Vivien Leigh, chociaż pozostali bliskimi przyjaciółmi aż do śmierci aktorki. Esmond przyznano opiekę na Tarquinem, jej synem z Olivierem. Holman otrzymał prawo do wychowania Suzanne, jego córki z Leigh. 31 sierpnia 1940 roku Olivier i Leigh pobrali się w Santa Barbara. Jedynymi osobami zaproszonymi na ceremonię byli świadkowie młodej pary: Katharine Hepburn i Garson Kanin. Leigh żywiła nadzieję na partnerowanie Olivierowi w reżyserowanym przez Alfreda Hitchcocka thrillerze Rebeka, w którym Olivier zagrał główną rolę. Wzięła udział w zdjęciach próbnych, ale Selznick (producent obrazu) i Cukor zgodnie stwierdzili, że „nie jest dość młoda i niewinna”.

Selznick zaobserwował również, że Leigh nie okazywała większego zainteresowania rolą, dopóki nie potwierdzono zaangażowania Oliviera, więc zamiast Leigh wybrał Joan Fontaine. Równocześnie nie zgodził się na jej występ w produkowanym przez M-G-M kostiumowym melodramacie Dumie i uprzedzeniu (1940), którego gwiazdą był Olivier; upragnioną przez nią rolę zagrała Greer Garson. Także w Pożegnalnym walcu (1940) dla M-G-M zagrać mieli Leigh i Olivier, lecz zamiast niego wystąpił znajdujący się wówczas w szczycie popularności Robert Taylor. Znalazła się na szczycie napisów początkowych, co potwierdzało jej status w Hollywood, a sam film spotkał się z życzliwym przyjęciem krytyków i cieszył się popularnością wśród widzów.

Obrazek

Wraz z Olivierem wystawiła na Broadwayu sztukę Romeo i Julia. Nowojorska prasa w swoich artykułach piętnowała cudzołożne początki związku Leigh i Oliviera, a także ich brak zaangażowania dla czynu wojennego w ojczystej Anglii. Recenzenci chłodno przyjęli tę inscenizację. Brooks Atkinson z „The New York Timesa” napisał: „chociaż panna Leigh i pan Olivier są pięknymi młodymi ludźmi, z trudem odgrywają swoje role”. Krytykowano głównie grę i reżyserię Oliviera, ale także Leigh zebrała słowa nagany. Bernard Grebanier dostrzegł „cienką jakość głosu panny Leigh”. Para zainwestowała niemal wszystkie oszczędności w to przedstawienie. Jego klęska miała dla nich także daleko idące konsekwencje finansowe.

Potem wystąpili wspólnie w melodramacie Lady Hamilton – Olivier jako Horacy Nelson, a Leigh jako Emma Hamilton. W neutralnych dotąd Stanach Zjednoczonych film ten był jednym z kilku produkcji mających na celu wzbudzenie probrytyjskiej sympatii wśród amerykańskiej widowni. Obraz zdobył popularność w USA; szczególny sukces osiągnął w Związku Radzieckim. Winston Churchill, dla którego film ten był jego ulubionym, zaaranżował nawet specjalny seans dla Franklina D. Roosevelta i kilku innych ludzi, a po jego zakończeniu powiedział: „panowie! Sądziłem, że ten film powinien was zainteresować, gdyż ukazuje wielkie wydarzenia, podobne do tych, które właśnie stały się waszym udziałem”. Olivierowie byli bliskimi przyjaciółmi Churchilla i byli jego gośćmi na kolacjach i innych spotkaniach towarzyskich aż do śmierci polityka. O Leigh powiedział tak: „na Boga! Ona jest śliczna”.

Małżeństwo wróciło następnie do Wielkiej Brytanii. W 1943 roku Leigh zaangażowała się w występy dla żołnierzy walczących w Afryce Północnej. Podczas trasy zachorowała na uporczywy kaszel i gorączkę. W 1944 roku zdiagnozowano u niej gruźlicę w lewym płucu, przez co spędziła kilka tygodni w szpitalu. W trakcie prac nad filmem Cezar i Kleopatra (1945) odkryła, że jest w ciąży, ale wkrótce później poroniła. W następstwie tego traumatycznego przeżycia zapadła w głęboką depresję. Było to pierwsze z jej wielu załamań nerwowych, które były objawem cyklofrenii, w której trakcie fizycznie i słownie zaatakowała Oliviera, po czym szlochając upadła na podłogę. Olivier zaczął wyczuwać objawy stale powtarzającej się sekwencji: kilku dni nadpobudliwości, następującego potem okresu depresji kończącego się gwałtownym załamaniem, po którym Leigh całkowicie go nie pamiętała, choć odczuwała skruchę i zażenowanie.

W 1946 roku Leigh czuła się na tyle dobrze, by wznowić karierę aktorską. Londyńska inscenizacja sztuki The Skin of Our Teeth autorstwa Thorntona Wildera odniosła sukces; jednakże filmy z jej odziałem z tego okresu, Cezar i Kleopatra oraz Anna Karenina (1948) poniosły klęski.

Obrazek

W 1947 roku Olivier otrzymał tytuł szlachecki z rąk króla Jerzego VI. W ten sposób towarzysząca mu podczas uroczystości w Pałacu Buckingham Leigh zyskała prawo do tytułu „Lady Olivier” (po rozwodzie zachowała ten przywilej i znano ją jako „Vivien, Lady Olivier”).

Około 1948 roku Olivier został członkiem zarządu Old Vic Theatre i wraz z Leigh wyruszył w półroczne tournée po Australii i Nowej Zelandii w celu zbierania funduszy. Olivier zagrał tytułową rolę w Ryszardzie III i z żoną wystąpił w The School for Scandal i The Skin of Our Teeth. Trasa odniosła spektakularny sukces i pomimo doskwierającej bezsenności, a także tygodniowej niedyspozycji spowodowanej chorobą (na scenie zastępowała ją dublerka), generalnie wykonywała nałożone na nią obowiązki; Olivier zauważył jej zdolność do „oczarowywania prasy”. Pozostali członkowie obsady wspominali później o kilku kłótniach między Leigh a Olivierem; najintensywniejsza miała miejsce w Christchurch, gdy Leigh odmówiła wejścia na scenę. Olivier spoliczkował ją, Leigh odpowiedziała mu również wymierzając policzek i zaczęła go przeklinać, jednak ustąpiła i pojawiła się na scenie. Pod koniec trasy oboje byli wyczerpani i schorowani; Olivier powiedział dziennikarzowi: „możesz tego nie widzieć, ale właśnie rozmawiasz z parą żywych trupów”. Po latach miał opowiadać, że w Australii „utracił Vivien”.

Sukces tournée zachęcił Olivierów do pierwszego wspólnego występu na West Endzie, wystawiając ten sam repertuar jak z trasy, dodając jedynie Antygonę na skutek nalegań Leigh, która chciała zagrać w tragedii.

Obrazek

Następnie Leigh obiegała się o rolę Blanche DuBois w wystawianej na West Endzie inscenizacji dramatu Tennessee Williamsa pt. Tramwaj zwany pożądaniem. Angaż otrzymała, gdy Williams i producentka przedstawienia Irene Mayer Selznick obejrzeli ją w The School for Scandal i Antygonie; na reżysera wybrano Oliviera. Zawierająca scenę gwałtu oraz odniesienia do swobody seksualnej i homoseksualizmu sztuka z założenia miała wywoływać kontrowersje, a medialne dyskusje na temat jego nieprzyzwoitości wzmacniały niepokój u Leigh, która jednak głęboko wierzyła w słuszność swojej pracy.

Po premierze Tramwaju na West Endzie w październiku 1949 roku J. B. Priestley potępił zarówno samą sztukę, jak i grę Leigh; krytyk Kenneth Tynan skomentował, że Leigh zupełnie nie pasowała do roli, gdyż brytyjscy aktorzy są „są zbyt dobrze wychowani, by przekonująco posługiwać się tanimi efektami na scenie”. Sztuka odniosła sukces finansowy, aczkolwiek Olivier i Leigh byli rozgoryczeni oskarżeniami, że wynikał on po części z faktu, iż spora część widowni pragnęła obejrzeć sprośną i sensacyjną historyjkę, a nie tragedię grecką, jak Tramwaj postrzegali Olivierowie. Sztuka miała też swoich obrońców, wśród nich Noëla Cowarda, który określił Leigh jako „wspaniałą”.

Po 326 spektaklach Tramwaj zwany pożądaniem zdjęto z afisza. Wkrótce potem wybrano ja do zagrania tej samej roli w filmowej adaptacji sztuki dla Warner Bros. Jej prześmiewcze i często sprośne poczucie humoru umożliwiło nawiązanie dobrych stosunków z partnerującym jej na planie Marlonem Brando. Natomiast gorzej układał jej się współpraca z Elią Kazanem, który nie cenił jej zbyt wysoko jako aktorki. Powiedział później, że „[Leigh] miała niewielki talent, lecz im bardziej praca posuwała się naprzód, tym większego nabierałem dla niej podziwu, ze względu na największą determinację, jaką kiedykolwiek spotkałem u jakiejkolwiek aktorki. Była w stanie przeturlać się po rozbitym szkle, jeżeli miałoby to jej pomóc w budowaniu roli”. Leigh wyznała „Los Angeles Times”, że rola ją wyczerpała: „przez dziewięć miesięcy byłam w teatrze z Blanche DuBois. Obecnie znajduję się pod jej kontrolą”. Olivier towarzyszył jej w Hollywoodzie, występując jednocześnie w Siostrze Carrie (1952) w reżyserii Williama Wylera.

Tramwaj zwany pożądaniem
(1951) i kreacja Leigh zebrały entuzjastyczne recenzje. Otrzymała za nią drugiego Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, nagrodę Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych dla najlepszej pierwszoplanowej aktorki brytyjskiej i New York Film Critics Circle Award for Best Actress. Tennessee Williams wypowiedział się o Leigh, że „wniosła do roli nie tylko wszystko to, czego chciałem, a nawet więcej niż to, o co nigdy nie ośmieliłem się marzyć”. Lata później Leigh mawiała jednak, że „granie Blanche DuBois wciągnęło mnie w szaleństwo”.

Obrazek

W 1951 roku Leigh i Olivier występowali w dwóch sztukach o Kleopatrze: Antoniuszu i Kleopatrze Szekspira i Cezarze i Kleopatrze George’a Bernarda Shawa, naprzemiennie co wieczór występując w innej sztuce, zyskując przychylne recenzje. W 1952 roku produkcję przenieśli na deski nowojorskiego Ziegfeld Theatre. I tym razem recenzje były na ogół pozytywne. Najbardziej zjadliwą stworzył Kenneth Tynan, pisząc, że Leigh ma jedynie pośledni talent, przez co Olivier kompromituje swój własny. Wypowiedź Tynana dotknęła małżonków, szczególnie głęboko Leigh, którą tak przerażało widmo niepowodzenia, że długo rozmyślała nad opiniami krytyka, całkiem ignorując inne, pochlebne recenzje.

W styczniu 1953 roku Leigh udała się na Cejlon, by wziąć udział w filmie Ścieżka słoni (1954) u boku Petera Fincha. Niedługo po rozpoczęciu zdjęć przeżyła załamanie, a Paramount Pictures zastąpiło ją Elizabeth Taylor. Olivier zabrał żonę do domu w Wielkiej Brytanii. Pomiędzy etapami inkoherencji Leigh wyjawiła mu, że zakochała się w Finchu i miała z nim romans. Przez kilka miesięcy dochodziła do siebie. W rezultacie wielu jej przyjaciół, dotąd nieświadomych jej choroby, dowiedziało się o jej problemach. David Niven powiedział, że była „zupełnie, zupełnie szalona”; Noël Coward w swoim dzienniku zanotował swoje zaskoczenie na wiadomość, ze „sprawy miały się źle i stawały się coraz gorsze od 1948 albo coś koło tego”. Jej romans z Finchem rozpoczął się w 1948 roku i trwał z przerwami przez kilka lat, zanim nie skończył się z powodu jej pogarszającego się zdrowia psychicznego”.

W 1953 roku Leigh wystarczająco wyzdrowiała, by zagrać w The Sleeping Prince u boku męża. Przez sezon 1955 roku występowali razem w Stratfordzie w trzech sztukach szekspirowskich: Wieczorze Trzech Króli, Makbecie i Tytusie Andronikusie. Występowali przed pełnymi widowniami i otrzymywali ogólnie dobre recenzje, a stan psychiki Leigh pozornie wydawał się stabilny. W 1955 roku zagrała główną rolę w filmie The Deep Blue Sea (1955) w reżyserii Anatole'a Litvaka. Nie potrafiła odnaleźć wspólnego języka z partnerem z planu, Kennethem More'em.

Obrazek

W 1956 roku grała główną rolę w komedii Noëla Cowarda South Sea Bubble, lecz zrezygnowała z występów, gdy dowiedziała się, że spodziewa się dziecka. Kilka tygodni później poroniła, po czym wpadła w trwający przez miesiące okres depresji. Dołączyła do Oliviera w europejskim tournée Tytusa Andronikusa, gdzie często wybuchała złością na Oliviera i innych członków zespołu. Po powrocie do Londynu jej były mąż, Leigh Holman, który wciąż wywierał na nią duży wpływ, musiał przybyć do domu Olivierów i próbował pomóc w uspokojeniu aktorki.

W 1958 roku uznała, że jej małżeństwo jest już skończone. Została konkubiną Jacka Merivale'a, który zdawał sobie sprawę ze stanu zdrowia psychicznego Leigh i zapewnił Oliviera, że będzie się nią opiekował. Gdy w 1959 roku odniosła sukces w komedii Look After Lulu Noëla Cowarda, krytyk „The Timesa” określił ją jako „piękną, uroczo luźną, właściwie jest panią każdej sytuacji”.

W 1960 roku rozwiodła się z Olivierem, a ten niedługo później ożenił się z aktorką Joan Plowright. W swojej autobiografii Olivier odpowiedzialność za lata problemów małżeńskich zrzucał na chorobę Leigh: „przez cały okres jej opętania przez niezwykle nikczemnego demona – psychozę maniakalno-depresyjną, z jej wciąż zawężającą się spiralą śmierci – udało jej się zatrzymać swoją przebiegłość – zdolność do ukrywania prawdziwego stanu psychicznego przed wszystkimi z wyjątkiem mnie, na którym nie powinna była oczekiwać udźwignięcia tego ciężaru”.

Obrazek

Merivale potrafił zaopiekować się Leigh i ustabilizować jej życie, choć ta, jak zwierzyła się Radie Harris „wolałaby raczej żyć krótko z Larrym [Olivierem] niż długo bez niego”. Jej pierwszy mąż, Leigh Holman, także spędzał z nią sporo czasu. Merivale towarzyszył u jej boku podczas trwającej od lipca 1961 do maja 1962 roku trasy po Australii, Nowej Zelandii i Ameryce Łacińskiej. Leigh zebrała pozytywne recenzje, nie dzieląc się uwagą widzów z Olivierem. Pomimo powtarzających się ataków depresji, kontynuowała pracę w teatrze. W 1963 roku przyznano jej nagrodę Tony dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej w musicalu za rolę w Towarzyszu. Wzięła udział w dwóch filmach: Rzymskiej wiośnie Pani Stone (1961) i Statku szaleńców (1965).

W maju 1967 roku w trakcie przygotowań do sztuki A Delicate Balance pióra Edwarda Albee'ego z udziałem Michaela Redgrave'a przeżyła nawrót gruźlicy. Po kilku tygodniach odpoczynku wydawało się, że wyzdrowiała. W nocy z 7 na 8 lipca 1967 roku Merivale wyszedł z domu, by jak co wieczór wystąpić w teatrze. Około północy wrócił do domu i zastał ją śpiącą w łóżku. Pół godziny później wrócił do sypialni i znalazł jej ciało leżące na podłodze. Mając płyn w płucach, próbowała dojść do łazienki, ale przewróciła się i upadła. Merivale poinformował o tym fakcie Oliviera, leczącego się w pobliskim szpitalu z raka prostaty. Ten niezwłocznie dotarł do mieszkania Leigh i ku „głębokiemu bólowi” odkrył, że Merivale przeniósł zwłoki Leigh na łóżko. Następnie pożegnał się z nią i jak później napisał w autobiografii: „stałem i modliłem się o przebaczenie za wszelkie zło, które nas rozdzieliło. Razem z Merivale'em zajął się przygotowaniami do pogrzebu.

Akt zgonu Leigh jako datę śmierci podaje 8 lipca, chociaż niektóre źródła wskazują na 7 lipca.

Jej szczątki zostały skremowane, a następnie wysypane nad jeziorem Tickerage Mill koło Blackboys w hrabstwie East Sussex. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele St Martin-in-the-Fields; mowę pogrzebową wygłosił John Gielgud. W Stanach Zjednoczonych jako pierwszą aktorkę wyróżniono ją tytułem „przyjaciółki bibliotek University of Southern California”. Ceremonia miała charakter nabożeństwa żałobnego z seansem fragmentów filmów z jej udziałem i wyrazami uznania złożonymi przez dawnych współpracowników, jak np. George Cukor.

Obrazek

Leigh uważano za jedną z najpiękniejszych aktorek swoich czasów, a reżyserowie jej filmów podkreślali to w swoich filmach. Gdy zapytano ją, czy jej uroda stanowiła przeszkodę w byciu uważaną za kompetentną aktorkę, odpowiedziała: „ludzie sądzą, że jeśli wyglądasz dosyć znośnie, to być może nie potrafisz grać. Ja skupiam się jedynie na aktorstwie. Uważam, że uroda może stanowić wielkie utrudnienie, jeżeli chcesz wyglądać jak rola, którą grasz, a ta niekoniecznie wygląda tak samo jak ty”.

Reżyser George Cukor powiedział o Leigh, że była „wytrawną aktorką, hamowaną przez swoją urodę”, a Laurence Olivier stwierdził, że krytycy powinni „docenić ją za umiejętności aktorskie, a nie wiecznie ferować nieprawdziwe osądy ze względu na jej wspaniałą urodę”. Garson Kanin podzielał ich punkt widzenia, opisując Leigh jako „fantastyczną kobietę, której zachwycająca uroda często przesłaniało jej olbrzymie osiągnięcia jako aktorka. Wielkie piękności rzadko bywają wielkimi aktorkami – ponieważ po prostu nie muszą nimi być. Vivien była inna: ambitna, wytrwała, poważna, często natchniona”.

Leigh wytłumaczyła, że zagrała „tak wiele ról, jak to było możliwe” w celu nauki swojego rzemiosła i by rozwiać uprzedzenia o jej talencie. Wierzyła, że trudniej wystąpić w komedii niż w dramacie, gdyż wymaga ona dokładniejszego wyczucia czasu i twierdziła, iż w nauce zawodu aktora większą wagę powinno się przykładać do komedii. Pod koniec kariery, w której trakcie występowała od komedii Noëla Cowarda, po tragedie Williama Szekspira, stwierdziła, iż „znacznie łatwiej skłonić ludzi do płaczu niż do śmiechu”.

Jej pierwsze występy przyniosły jej natychmiastowy sukces w Wielkiej Brytanii, lecz aż do premiery Przeminęło z wiatrem pozostawała w znacznym stopniu nieznana w pozostałej części świata. W grudniu 1939 roku w „The New York Timesie” napisano: „Scarlett w wykonaniu panny Leigh dowodzi słuszności temu absurdalnemu konkursowi talentów, który pośrednio ją wyłonił jako zwyciężczynię. Jest tak perfekcyjnie stworzona do tej roli przez sztukę i naturę, że nie wyobrażam sobie żadnej innej aktorki w tej roli”, a gdy jej sława stała się powszechna, jako Scarlett znalazła się na okładce prestiżowego „Time'a” . W 1969 roku Andrew Sarris stwierdził, że sukces filmu był w dużej mierze zasługą „szczęśliwego obsadzenia Leigh w roli O’Hary”, a w 1998 roku napisał, że „[Leigh] żyje w naszych umysłach i wspomnieniach jako dynamiczna siła statyczna obecność”. Leonard Maltin określił film mianem jednego z najlepszych w historii, o Leigh pisząc w 1998 roku, że „błyskotliwie zagrała swoją rolę”.

Obrazek

Jej występ w Tramwaju zwanym pożądaniem na West Endzie, opisany przez krytyk teatralną Phyllis Hartnoll jako „dowód potężniejszych sił jako aktorka, aniżeli dotąd miała sposobność okazać”, przyczynił się do powstania długiego okresu, w którym uważano ją za czołową aktorkę w brytyjskim teatrze. Komentując późniejszą filmową wersję, Pauline Kael napisała, że Leigh i Marlon Brando „tworzą dwie kreacje zaliczane do najlepszych w historii filmu”, a gra Leigh jest „jedną z tych rzadkich interpretacji, które naprawdę potrafią pobudzić zarówno strach, jak i litość”.

Kenneth Tynan wyśmiewał występ aktorki u boku Oliviera w inscenizacji Tytusa Andronikusa z 1955 roku, że Leigh „przyjmuje wiadomość o tym, że zostanie zniewolona na zwłokach swojego męża z łagodną irytacją jednej z tych, które wolałyby gumę piankę”. Był też jednym z krytyków, którzy negatywnie ocenili jej kreację Lady Makbet z 1955 roku, mówiąc, że była wiotka i brakowało jej niezbędnej do tej roli furii. Jednakże po jej zgonie diametralnie zmienił swoją opinię, przyznając, że jego wcześniejszy krytycyzm „był jednym z największych błędów osądu”, jaki kiedykolwiek popełnił. Zrozumiał, że interpretacja w wykonaniu Leigh, w której Lady Makbet używa swojego seksapilu, by wywierać przemożny wpływ na Makbeta, „ma większy sens [...] aniżeli typowe ujęcie tej postaci jako hetery”. W ankiecie wśród krytyków teatralnych przeprowadzonej po śmierci Leigh, kilku określiło tę interpretację jako jedno z jej największych dokonań teatralnych.

W 1969 roku odsłonięto tablicę pamiątkową w St Paul's, londyńskim kościele aktorów. W 1985 roku jej podobiznę umieszczono na serii brytyjskich znaczków pocztowych upamiętniających „brytyjski rok filmowy”, obok Alfreda Hitchcocka, Charliego Chaplina, Petera Sellersa i Davida Nivena. W kwietniu 2013 roku Royal Mail ponownie wydało partię pocztówek z jej wizerunkiem, tym razem z okazji setnej rocznicy urodzin aktorki.

W 1999 roku Biblioteka Brytyjska zakupiła dokumenty osobiste Laurence'a Oliviera od jego spadkobierców. Znana jako „The Laurence Olivier Archive” kolekcja zawiera wiele prywatnych dokumentów Vivien Leigh, w tym liczne listy napisane do Oliviera. Rzeczy osobiste Vivien Leigh – w tym listy, fotografie, umowy, pamiętniki, scenariusze filmowe i teatralne – odziedziczyła jej córka, Suzanne Farrington, a po niej wnukowie aktorki. W 2013 roku kolekcję tę nabyło Muzeum Wiktorii i Alberta. W 1994 roku National Library of Australia kupiła album fotograficzny podobno należący niegdyś do Olivierów, oznaczony jako „L & V O”, zawierający 573 zdjęcia pary wykonane podczas ich tournée po Australii w 1948 roku. Jest obecnie przechowywany jako część dokumentacji dotyczącej historii sztuk widowiskowych w Australii.

Obrazek

źródło:
wikipedia.pl

_________________
ale ja, zanim będę mógł żyć w zgodzie z innymi ludźmi,
przede wszystkim muszę żyć w zgodzie z sobą samym
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 9 lutego 2016, o 14:10 
Legenda kina
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 10 września 2015, o 16:43
Posty: 1654
Cytuj:
Filmografia:

1965 - Statek szaleńców
1961 - Rzymska wiosna Pani Stone
1955 - The Deep Blue Sea
1955 - ITV Play of the Week (serial TV 1955 - 1968)
1951 - Tramwaj zwany pożądaniem
1948 - Anna Karenina
1945 - Cezar i Kleopatra
1941 - Lady Hamilton
1940 - Pożegnalny walc
1940 - 21 dni
1939 - Przeminęło z wiatrem
1938 - Zaułek Św. Marcina
1938 - Jankes w Oksfordzie
1937 - Burza w szklance wody
1937 - Dark Journey
1937 - Wyspa w płomieniach
1935 - Look up and laugh
1935 - Gentlemen's Agreement
1935 - The Village Squire
1935 - Things Are Looking Up

_________________
ale ja, zanim będę mógł żyć w zgodzie z innymi ludźmi,
przede wszystkim muszę żyć w zgodzie z sobą samym
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 9 lutego 2016, o 14:26 
Legenda kina
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 10 września 2015, o 16:43
Posty: 1654
CIEKAWOSTKI:

1. Ubiegała się o rolę Cathy Earnshaw w filmie Wichrowe wzgórza, jednak otrzymała propozycję zagrania drugoplanowej roli - Isabelli Linton. W postać Cathy ostatecznie wcieliła się Merle Oberon, a w Isabelle Geraldine Fitzgerald.

2. Zmarła w Londynie (Anglia, Wielka Brytania) z powodu gruźlicy. Zgodnie ze swoją wolą została skremowana, a prochy rozsypano przy Tickerage Mill, w jej ulubionym jeziorze.

3. Została zaangażowana do roli Ruth Wiley w filmie Ścieżka słoni, jednak z powodu kłopotów związanych z chorobą psychiczną, straciła rolę. Postać tę zagrała Elizabeth Taylor.

4. Wraz z Clarkiem Gablem pojawiła się na znaczku pocztowym wydanym w roku 1990 w hołdzie klasykom kina.

5. Nazwisko, jakiego używała jako aktorka, było imieniem jej pierwszego męża, Herberta Leigh Holmana.

6. Tuż po stworzeniu oscarowej kreacji w Przeminęło z wiatrem Vivien bardzo chciała zagrać w Rebece Alfreda Hitchcocka u boku Oliviera. Producent filmu, David O. Selznick, nie zgodził się, nie chcąc "psuć" jej wizerunku silnej kobiety, jaką była Scarlett O'Hara. W postać wcieliła się Joan Fontaine.

7. Grała na skrzypcach, wiolonczeli i fortepianie.

8. Vivien była brana pod uwagę do roli Miriam Deering w filmie Nie płacz, Charlotto - odrzuciła jednak propozycję i ostatecznie rolę przejęła Olivia de Havilland.

9. Kandydowała do roli Rachel Sangalletti Ashley w filmie Moja kuzynka Rachela. Postać tę zagrała Olivia de Havilland.

10. Oferowano jej rolę Alice Aisgill w filmie Miejsce na górze. Ostatecznie jednak angaż otrzymała Simone Signoret.

11. Zajęła pierwsze miejsce w rankingu przeprowadzonym przez firmę Bottlegreen Drinks na Najpięknijszą Brytyjkę Wszechczasów w 2006 r.

12. W 1985 roku, w ramach obchodów Brytyjskiego Roku Filmowego, ukazał się 31-pensowy znaczek z podobizną Vivien.

13. Kiedy rozeszła się wieść o jej śmierci, wszystkie światła w pobliżu londyńskiego teatru zostały wygaszone na godzinę - była to forma hołdu złożonego aktorce.

14. Ukończyła Królewską Akademię Sztuk Dramatycznych w Londynie (Anglia, Wielka Brytania).

15. Odrzuciła rolę Alicii Huberman w thrillerze Osławiona. W postać tę wcieliła się Ingrid Bergman.

16. Vivien chciała zagrać z Laurence'em Olivierem w Cyrano de Bergerac jako Duenna, jednak musiała wywiązać się z kontraktu i zagrała w Annie Kareninie. Angaż otrzymała Virginia Farmer.

17. Pierwotnie miała zagrać Elsie w filmie Książę i aktoreczka, jednak zły stan zdrowia nie pozwolił jej na to. Vivien zaproponowała, by postać Elsie powierzyć Marilyn Monroe.

18. Odrzuciła wraz z Laurencem Olivierem możliwość zagrania głównych ról w Osobnych stolikach. Zastąpili ich Deborah Kerr i David Niven.

19. Vivien bardzo chciała wcielić się w postać Ofelii w ekranizacji Hamleta Laurence'a Oliviera, ale producenci zażyczyli sobie w tej roli młodszej aktorki - Jean Simmons.

20. Odrzuciła rolę Catherine Wilson w filmie Zupełnie obcy. Angaż otrzymała Deborah Kerr.

21. Vivien bardzo chciała wystąpić w pierwszym reżyserowanym przez Laurence'a Oliviera filmie - Henryk V, jednak łączący ją kontrakt z Davidem O. Salznickiem nie pozwolił jej na to. Zaangażowano więc Renée Asherson.

22. Vivien odrzuciła rolę Lady Anne w filmie Ryszard III. Rolę przejęła Claire Bloom.

23. Miała wystąpić w filmie Kardynał Richelieu u boku Conrada Veidta, jednak ostatecznie reżyser wybrał francuską aktorkę Annabellę.

24. Odrzuciła główną rolę w filmie Union Pacific. Ostatecznie w filmie zagrała Barbara Stanwyck.

25. Vivien odrzuciła rolę Clio Dulaine w filmie Saratoga Trunk. Postać zagrała Ingrid Bergman.

26. Odrzuciła główną rolę w filmie Młode serca. W postać wcieliła się Paulette Goddard.

27. Odrzuciła główną rolę kobiecą w filmie Złodziej z Bagdadu. Postać zagrała June Duprez.

28. Usilnie starała się o główną rolę w filmie Wieczna Amber, jednak producenci wybrali o 10 lat młodszą Lindę Darnell.

29. W 1945 roku otrzymała propozycję zagrania głównej roli w filmie Z dala od zgiełku w reżyserii Alexandra Kordy, lecz ją odrzuciła, a z projektu zrezygnowano. Film powstał po śmierci aktorki w 1967 roku z Julie Christie w roli głównej.

30. Zdała egzamin pierwszego stopnia w Royal Academy of Music.

31. W 1950 roku Vivien odrzuciła ofertę Davida O. Selznick'a - głównej kobiecej roli w filmie Czuła jest noc. Z realizacji filmu zrezygnowano. Obraz powstał jednak po 12 latach w 1962 roku, a główną rolę otrzymała Jennifer Jones, ówczesna żona David O. Selznick'a.

32. Odrzuciła rolę Desdemony w Otellu. Postać tę zagrała Suzanne Cloutier.

33. Odrzuciła główną rolę kobiecą w filmie Urodzeni wczoraj. Postać Billie Dawn powierzono Judy Holliday, którą później nagrodzono Oscarem.

34. Odrzuciła główną rolę Tessy w filmie Wierna nimfa. Postać tę zagrała Joan Fontaine i została wyróżniona za nią nominacją do Oscara.

35. Odrzuciła rolę Elizabeth Bennet w filmie Duma i uprzedzenie. Ostatecznie otrzymała ją Greer Garson.

36. Odrzuciła rolę Jane Eyre w filmie Dziwne losy Jane Eyre. Postać tę zagrała Joan Fontaine.

37. W 1943 roku występowała w Północnej Afryce dla żołnierzy, biorących udział w II Wojnie Światowej.

38. Otrzymała propozycję zagrania Violet Venable w Nagle, zeszłego lata, jednak aktorka ofertę odrzuciła i w postać wcieliła się Katharine Hepburn.

39. Jest matką chrzestną aktorek: Juliet Mills i Suzanny Leigh.

40. Przez większą część swojego dorosłego życia cierpiała na zaburzenia afektywne dwubiegunowe, przez co miała w środowisku filmowym opinię osoby trudnej we współpracy.

41. Vivien była pacjentką słynnego psychoanalityka i psychiatry Ralpha Greensona.

42. Amerykański Instytut Filmowy uznał ją za 16. wśród 50 największych legend kina.

43. Pierwotnie miała wcielić się w Molly Beaumont w filmie Jankes w Oksfordzie, jednak Louis B. Mayer zdecydował, że zagra rolę drugoplanową - Elsy Craddock. Ostatecznie angaż do głównej roli otrzymała Maureen O'Sullivan.

44. Była rozważana do roli Bessie Broke w filmie Światło, które zgasło, jednak angaż ostatecznie otrzymała faworytka reżysera Williama Wellmana - Ida Lupino - mimo sprzeciwu Ronalda Colmana.

45. Orson Welles pragnął, by wcieliła się w Lady Makbet w reżyserowanym przez niego filmie Makbet, jednak stanowczo sprzeciwił się temu mąż aktorki - Laurence Olivier. Ostatecznie angaż otrzymała Jeanette Nolan.

46. Była brana pod uwagę do roli Madeleine Smith w filmie Madeleine. Angaż ostatecznie otrzymała jednak Ann Todd.

47. Była rozważana do roli Catherine Parr w filmie Młoda Bess. Angaż ostatecznie otrzymała jednak Deborah Kerr.

48. Była rozważana do tytułowej roli w filmie Salome. Ostatecznie angaż otrzymała jednak Rita Hayworth.

49. Była rozważana do roli Barbary Undershaft w filmie Major Barbara. Angaż ostatecznie otrzymała jednak Wendy Hiller.

50. Po ogromnym sukcesie filmu Przeminęło z wiatrem była rozważana do roli Marii w filmie Komu bije dzwon, jednak odrzuciła propozycję, gdyż nie chciała grać w Hollywood. Ostatecznie angaż otrzymała Ingrid Bergman.

51. Była rozważana do roli Leslie Lynnton Benedict w filmie Olbrzym. Angaż ostatecznie otrzymała jednak Elizabeth Taylor.

52. Była rozważana do roli Natashy Rostov w filmie Wojna i pokój. Ostatecznie angaż otrzymała jednak Audrey Hepburn.

53. Odrzuciła rolę Ellen March w filmie The Fox z racji nagości i sceny masturbacji bohaterki. Ostatecznie angaż otrzymała Anne Heywood.

54. Odrzuciła rolę Gertrude Morel w filmie Synowie i kochankowie (co ucieszyło reżysera Jacka Cardiffa, który był przeciwny jej udziałowi w projekcie), gdyż nie podobał jej się wymiar roli i nie chciała źle wyglądać na ekranie, mimo, iż Hollywood pragnął jej powrotu na wielki ekran. Ostatecznie angaż otrzymała Wendy Hiller.

55. Pierwotnie miała wcielić się w Ellen McLean w filmie Parrish, jednak angaż ostatecznie otrzymała Claudette Colbert.

56. Igor Talankin pragnął, by wcieliła się w Natalię von Mekk w filmie Czajkowski, jednak pogarszający się stan psychiczny aktorki, a wkrótce jej nagła śmierć pokrzyżowały te plany. Ostatecznie angaż otrzymała Antonina Shuranova.

57. Silvio Narizzano pragnął, by wcieliła się w Kath w filmie Entertaining Mr. Sloane, jednak śmierć aktorki pokrzyżowała te plany. Ostatecznie angaż otrzymała Beryl Reid.

58. W 1947 roku reżyser Marcel Cravenne wybrał Vivien do roli Martine Rambert w filmie Dżuma, jednak do realizacji projektu doszło dopiero w 1992 roku, a angaż ostatecznie otrzymała Sandrine Bonnaire.

źródło:
filmweb.pl

_________________
ale ja, zanim będę mógł żyć w zgodzie z innymi ludźmi,
przede wszystkim muszę żyć w zgodzie z sobą samym
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 9 lutego 2016, o 15:06 
Administrator
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 15 lipca 2014, o 22:54
Posty: 2820
Vivien uwielbiała koty syjamskie :)

Armando
Obrazek

New Boy
Obrazek

Poo Jones
Obrazek

Tissy
Obrazek

Autografy obsady z "Przeminęło z wiatrem"
Obrazek

_________________
Zmęczyła mnie rola symbolu - pragnę być człowiekiem. Greta Garbo
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 9 lutego 2016, o 15:11 
Administrator
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 15 lipca 2014, o 22:54
Posty: 2820
Bardzo chciałabym ją zobaczyć na scenie teatru, podobno była fantastyczna. Szkoda, że nikt tego nie nagrywał.

The Old Vic 1937 roku jako Królowa Tytania.
Obrazek

Romeo i Julia 1940 rok.
Obrazek

Na scenie z Claire Bloom.
Obrazek

Przerwa w przedstawieniu "Lekarz na rozdrożu".
Obrazek

_________________
Zmęczyła mnie rola symbolu - pragnę być człowiekiem. Greta Garbo
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 9 lutego 2016, o 18:43 
Legenda kina
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 10 września 2015, o 16:43
Posty: 1654
świetnie prezentuje się na scenie, kurczę, fajnie by było ją zobaczyć na żywo :D na pewno miała talent, skoro tyle lat grała na deskach teatru oraz w tylu sztukach :mrgreen:

a te autografy to z największą przyjemnością bym przygarnęła :D kocham Przeminęło z wiatrem <3

_________________
ale ja, zanim będę mógł żyć w zgodzie z innymi ludźmi,
przede wszystkim muszę żyć w zgodzie z sobą samym
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 9 lutego 2016, o 18:50 
Administrator
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 15 lipca 2014, o 22:54
Posty: 2820
Miała taką chłodną urodę, bardzo mi się podoba.

Fot. Cecil Beaton - ten sam co robił zdjęcia Marilyn w pościeli i z ptaszkiem.
Obrazek

Obrazek

Te kostiumy były takie dopracowane. Jak czytałam jej biografie to bardzo mnie zszokowało ile sztuk teatralnych wystawiali dziennie, jak jeździli z przedstawieniami, ile czasu poświęcali na przygotowania. To było całe ich życie i miłość. Niestety kino wyparło teatr i musieli dorabiać grając w filmach (w sumie to się cieszę, jak inaczej zobaczyłabym Vivien? :D ), ale podobno nimi gardzili uważając, że film to nie jest prawdziwe aktorstwo.

Obrazek

_________________
Zmęczyła mnie rola symbolu - pragnę być człowiekiem. Greta Garbo
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 19 kwietnia 2016, o 13:33 
Legenda kina
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 10 września 2015, o 16:43
Posty: 1654
córka Vivien

Suzanne Farrington, urodzona 10 października 1933 roku, ojciec: Herbert Leigh Holman (adwokat) - Vivien rodząc Suzanne miała 19 lat

Obrazek
Suzanne wraz z matką i ojczymem, Laurence Olivierem, przygotowania do filmu Tramwaj zwany pożądaniem, 1951

_________________
ale ja, zanim będę mógł żyć w zgodzie z innymi ludźmi,
przede wszystkim muszę żyć w zgodzie z sobą samym
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 19 kwietnia 2016, o 13:46 
Administrator
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 15 lipca 2014, o 22:54
Posty: 2820
Urody po matce nie odziedziczyła ;)

_________________
Zmęczyła mnie rola symbolu - pragnę być człowiekiem. Greta Garbo
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 19 kwietnia 2016, o 13:50 
Legenda kina
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 10 września 2015, o 16:43
Posty: 1654
no nie :P haha

Obrazek
ślub z Robinem Farringtonem, 1957

Obrazek
z matką, 1957

Obrazek
Vivien z córką i wnukiem

_________________
ale ja, zanim będę mógł żyć w zgodzie z innymi ludźmi,
przede wszystkim muszę żyć w zgodzie z sobą samym
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 19 kwietnia 2016, o 13:58 
Administrator
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 15 lipca 2014, o 22:54
Posty: 2820
Jakoś chyba się dogadywały choć Viv początkowo zostawiła opiekę nad córką jej ojcu. Myślę, że tak na prawdę nie chciała tego dziecka i dlatego później nie miała kolejnych.

_________________
Zmęczyła mnie rola symbolu - pragnę być człowiekiem. Greta Garbo
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 19 kwietnia 2016, o 14:00 
Legenda kina
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 10 września 2015, o 16:43
Posty: 1654
nie dziwię się, że opiekę pozostawiła ojcu, w tak młodym wieku urodzić dziecko, a w dodatku kariera aktorska tak szybko się rozwija... potem już nie miała czasu na kolejne dziecko, ciągle wystawianie sztuk, itd., a jeszcze potem zaczęły się te wszystkie problemy w jej głowie...

a córka mogła się tak czuć, niepotrzebna, odrzucona i zbędna

_________________
ale ja, zanim będę mógł żyć w zgodzie z innymi ludźmi,
przede wszystkim muszę żyć w zgodzie z sobą samym
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 19 kwietnia 2016, o 14:05 
Administrator
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 15 lipca 2014, o 22:54
Posty: 2820
A wyobrażacie sobie Gladys (wzięła ślub w wieku 15 lat), która urodziła siostrę MM w wieku 17 lat? Nie ma się co dziwić, że porzuciła swoje dzieci. Może fizycznie była gotowa, ale psychicznie mało kto w tym wieku...

_________________
Zmęczyła mnie rola symbolu - pragnę być człowiekiem. Greta Garbo
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 20 kwietnia 2016, o 14:08 
Legenda kina
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 10 września 2015, o 16:43
Posty: 1654
w sumie racja, nie patrzyłam na to aż z takiej perspektywy, rozjaśniłaś mi nieco umysł ;)

_________________
ale ja, zanim będę mógł żyć w zgodzie z innymi ludźmi,
przede wszystkim muszę żyć w zgodzie z sobą samym
Góra
  Zobacz profil  
 
 Tytuł: Re: Vivien Leigh
PostNapisane: 12 stycznia 2017, o 16:57 
Dziewczyna żołnierzy
Avatar użytkownika
Offline

Dołączył(a): 13 października 2016, o 12:35
Posty: 353
Psychoza depresyjno maniakalna CHAD jest okropna, mam w rodzinie osobę, która na to choruje :''( "Pożegnalny walc" pamiętam, jak płakałam na tym melodramacie, dawno to było, film piękny, a Vivien cudowna <3 Zresztą przystojniak Robert Taylor tez dobrze zagrał. Natomiast słynnego filmu "Przeminęło z wiatrem" nie lubię, choć uważam, że jest wspaniały, ale jakoś tak nie bardzo mi się podoba ;) Doceniam kunszt aktorski, adaptacje książki, role, muzykę. Mi najbardziej podoba się "Tramwaj zwany pożądaniem" uwielbiam Kazana. <3 Elia Kazan to mistrz nad mistrze, Vivien stworzyła tu kreację wybitną, zresztą dostała za nią Oscara, Marlon Brando też był świetny, no i Karl Malden cudowny. Film arcydzieło!!! Nagrodą Pulitzera dla sztuki Tennessee Williamsa.

_________________
"Życie jest jak nudna sztuka w teatrze, ale nie warto się spieszyć z wychodzeniem przed nieuniknionym końcem spektaklu" Andrzej Wajda
Obrazek
mój chomik-zapraszam
Góra
  Zobacz profil  
 
Wyświetl posty nie starsze niż:  Sortuj wg  
Utwórz nowy wątek Odpowiedz w wątku  [ Posty: 16 ]  Przejdź na stronę 1, 2  Następna strona

Strefa czasowa: UTC + 1


Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 7 gości


Nie możesz rozpoczynać nowych wątków
Nie możesz odpowiadać w wątkach
Nie możesz edytować swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz dodawać załączników

Szukaj:
Skocz do:  
cron