Pewnie znacie go doskonale, ale zamieszczam link z polskimi fragmentami:
http://film.onet.pl/artykuly-i-wywiady/ ... nroe/lyqf0
Lubię czasem do niego wracać, mimo, iż jego treść jest bardzo smutna, a najsmutniejsze jest chyba poniższe:
Sława budzi zazdrość. Ludzie, których spotykasz, myślą sobie: "Za kogo ona się uważa, ta Marilyn Monroe?". Sądzą, że moja sława z jakiegoś powodu pozwala im podejść do mnie i powiedzieć, co im ślina na język przyniesie, no wie pan, najróżniejsze rzeczy. Myślą, że to nie zrani moich uczuć, tak jakby mówili do mojego ubrania.
Spójrzmy choćby na aktorów albo reżyserów. Przeważnie nie mówią mi niczego osobiście, tylko idą do gazet, bo wtedy jest więcej szumu. Wie pan, jeśli obrażają mnie twarzą w twarz, to nie ma w tym rozmachu, bo ode mnie usłyszą tylko "do zobaczenia kiedyś, czyli nigdy". Za to gazety czyta cały kraj od wybrzeża do wybrzeża i to idzie na cały świat.
Gdy już zaczyna mi się wydawać, że mam cudownych przyjaciół, nagle dostaję po głowie. Robią różne rzeczy. Gadają o mnie z dziennikarzami, ze swoimi znajomymi, opowiadają jakieś historie… I wie pan, to jest rozczarowujące. Ludzie, którzy cię nie obchodzą, oglądają każdy dzień twojego życia.
Oczywiście nie każdy taki jest, ale czasami jestem zapraszana w różne miejsca, żeby uatrakcyjnić przyjęcie jak jakiś muzyk, który gra na pianinie po kolacji. Wiem wówczas, że nie zaproszono mnie dla mnie samej. Jestem tylko ornamentem.
aż nie wiem co napisać
Brała leki nasenne, ciężko jej było zasnąć bo organizm przyzwyczajał się do tych kapsułek i słabo już na nie reagował. Więc brała ich jeszcze więcej, a kiedy o późnej porze już zasnęła, to ciężko było jej wstać. Musiała potem z kolei brać coś pobudzającego. Błędne koło 
Była to jakaś kapsułka.